A.P.: 1,5 roku po udarze postanowiłem pojechać na narty. Jeden z naszych dawnych instruktorów narciarskich - Andreas - wspinał się i odpadł od ściany, cały się połamał. Wrócił do Trzecim w przeglądzie jest wielospecjalistyczna placówka z poradnią rehabilitacji po udarze mózgu. Na jego miejscu znajdowała się kiedyś klinika założona przez B.I. Strzhalkovskiego. . Yusopov. Ośrodek, który został otwarty w 2014 roku, nosi jego imię. Nowy budynek ma 4 kondygnacje. Do niekontrolowanego oddawania moczu i kału może dojść także po udarze mózgu oraz w różnego rodzaju otępieniach. Zaburzenia czynności zwieraczy mogą być też powodowane nieprawidłowościami w obrębie unerwienia miednicy, wadami budowy układu moczowo-płciowego a także uszkodzeniem samych mięśni zwieraczy, do których może Miller M. Rola pielęgniarki w rehabilitacji i opiece nad chorym po udarze mózgu. Problemy Pielęgniarstwa. 2009;17(2):152-156. [18] Świerkocka M., Skrzypek-Czerko M., Kubach M. Opieka domowa nad chorym po udarze mózgu. 14. Miller E. Rola pielęgniarki w rehabilitacji i opiece nad chorym po udarze mózgu. Probl Pielęg 2009; 17(2): 152–156. 15. Nyka W, Jankowska B. Zasady wczesnej rehabilitacji chorych z udarem niedokrwiennym mózgu. Forum Med Rodz 2009; 3: 86–87. 16. Na podstawie wyników badań potwierdzono konieczność wczesnej i kompleksowej rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu, niezależnie od ich wieku. Wdrożenie procesu rehabilitacji już w pierwszych dniach po wystąpieniu incydentu udaru daje szansę na usamodzielnienie się chorego oraz niweluje deficyty sprawności ruchowej. zbrodnia-kara Re: Wypis osoby po udarze ze szpitala 07.03.11, 19:30. Rozumiem, naprawdę rozumiem. Sama jeszcze dwa lata temu byłam we frakcji pt. "nigdy bliskiej osoby nie oddam w obce ręce, tylko ludzie bez morale mogą tak zrobić". Mniej więcej 8-9 m-cy później zmywając fekalia ze ścian wysmarowanych przez babcię mamrotałam "może Charakterystyka udaru mózgu 1.2. Podział udarów mózgu 1.3. Przebieg i rokowanie w udarze mózgu 1.4. Powikłania udaru mózgu 1.5. Opieka pielęgniarska nad chorym po udarze mózgu 1.5.1. Postępowanie w procesie pielęgnacyjno – usprawniającym po udarze mózgu 1.5.2. krwiennego udaru mózgu. W leczeniu udaru ogromnie ważna jest rehabilitacja chorego, którą należy rozpo-cząć jak najwcześniej. Wpływa ona na poprawę spraw-ności, siły mięśni, poruszania się, funkcjonowania codziennego, zapobiega przykurczom mięśniowym, depresji [4-6]. Rycina 2. Udar niedokrwienny mózgu Udar krwotoczny mózgu cjentów po przebytym udarze mózgu zakła-dają, że każdy chory jest traktowany od po-czątku w taki sposób, jak gdyby miał w pełni odzyskać utracone funkcje. W tym czasie nie należy podejmować działań kompensacyj-nych (np. nie przerzucać funkcji ruchowych na sprawną kończynę). Te ostatnie mogą być xU3o. Zadzwoń do nas: + Język: Polski Deutsch Waluta: EUR € GBP £ PLN zł USD $  Zaloguj się Koszyk (0)  Zacznij tutaj   FitMi FitMi - Pacjent FitMi - Klinika   MusicGlove MusicGlove - Pacjent MusicGlove - Klinika Pomoce Blog FAQ Strona główna Blog Udar mózgu i porażenie mózgowe Rehabilitacja: 9 gier dla pacjentów po udarze, które rozwijają sprawność poznawczą Podczas rehabilitacji po udarze mózgu bardzo ważne jest, aby pozostać... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Jak pomóc komuś po udarze mózgu: przewodnik dla opiekunów i członków rodziny Wskazówki, jak pomóc komuś, kto miał udar. Opieka nad osobą po udarze może... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Czy udar mózgu można wyleczyć? Chociaż nie można przywrócić uszkodzonej tkanki mózgowej, rehabilitacja uczy... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Witamina B12 w rehabilitacji po udarze mózgu Wszystkie witaminy z grupy B mają kluczowe znaczenie dla ogólnego zdrowia... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Czy po udarze mózgu może on sam się wyleczyć? Badania pokazują, że mózg posiada niezwykłą zdolność samoleczenia się po... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Rehabilitacja: Wyuczone nieużywanie po udarze mózgu. Wyuczone nieużywanie ma miejsce, gdy pacjent powstrzymuje używanie mniej... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Zrozumienie nadmiernej senności po udarze: dlaczego to się dzieje i leczenie takiej senności. Zmęczenie i nadmierna senność po udarze mogą stanowić stan znany jako... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Witaminy i zioła wspierające rehabilitację po udarze mózgu. Naturalne środki na powrót do zdrowia po udarze oferują łagodny sposób na... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Rehabilitacja: Zrozumienie lewostronnego zaniedbania widzenia po udarze. Zaniedbanie widzenia lewostronnego pozostałego po udarze jest osobliwym... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Udar móżdżku: jakie są skutki i jak ocaleni mogą wyzdrowieć Udar móżdżku jest rzadki. W rzeczywistości mniej niż 2% wszystkich udarów... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe 7 ratujących życie sposobów zapobiegania upadkom po udarze mózgu. Podejmowanie środków ostrożności, aby zapobiec upadkom po udarze, może pomóc... CZYTAJ WIĘCEJ Udar mózgu i porażenie mózgowe Jak zapobiegać drugiemu udarowi za pomocą 7 najlepszych praktyk Około 25% osób, które przeżyły udar, doświadcza drugiego udaru. Na... CZYTAJ WIĘCEJ 1 2 3 4 5 6 7 8 All Po powrocie ze szpitala każdy pacjent wymaga kontynuowania leczenia w domu, profilaktyki przeciwodleżynowej i usprawniającej. Przed powrotem chorego do domu należy przygotować pokój, w którym chory będzie przebywał. Pokój powinien być umeblowany tak aby ułatwiał pielęgnację pacjenta i wykonywanie czynności życia codziennego przez pacjenta. Temperatura otoczenia powinna wynosić 20 stopni Celsjusza, łóżko powinno mieć wysokość ok. 63-65 cm. Najlepsze jest łóżko szpitalne z unoszonym wezgłowiem, drabinką, na kółkach, co ułatwia jego przesuwanie. Dla osób leżących powinniśmy przygotować poduszki rehabilitacyjne oraz materac przeciwodleżynowy zmiennociśnieniowy. Niezbędnym będzie również zapewnienie choremu wózka inwalidzkiego, który posłuży do przemieszczania oraz wychodzenia na spacery z rodziną lub z opiekunką, jeśli stan zdrowia chorego na to pozwoli. Wynajęcie wózka inwalidzkiego kosztuje ok. 50-60 zł/miesiąc. Wszystkie udogodnienia oraz łóżko szpitalne można kupić albo wypożyczyć. Wydatek ten może być refundowany po złożeniu wniosku do właściwego oddziału NFZ. Koszt zakupu łóżka to zł, natomiast wynajęcie kosztuje od 150 zł/miesięcznie; zakup materaca - ok. 550 zł. Obok łóżka umieszczamy małą szafkę na której chory będzie mógł trzymać najbardziej niezbędne przybory. Pamiętajmy, że szafkę i rzeczy na niej - np. kubeczek z piciem - stawiamy zawsze po stronie porażonej, aby chory mógł aktywizować właśnie tę chorą połowę ciała. Objawy przebytego udaru występują po stronie przeciwnej do uszkodzonej półkuli mózgowej i zależą głównie od lokalizacji oraz rozległości udaru. Możliwie najszybsze rozpoczęcie systematycznych ćwiczeń rehabilitacyjnych może w znacznym stopniu przywrócić utracone funkcje organizmu. Rehabilitacja niejednokrotnie jest długotrwała i męcząca, dlatego też ćwiczenia należy wykonywać pod okiem profesjonalisty. Domowa opieka poszpitalna Bardzo ważne, by przygotować wszystkich członków rodziny do nowej sytuacji w domu. Objawy udarów (np.: niedowład, porażenie, niedoczulica, afazja itd) wymagają dużego nakładu pracy ze strony pacjenta, jego bliskich i opiekunów. To nie tylko pacjent choruje, ale cała rodzina i wszyscy muszą brać udział w rehabilitacji poudarowej pacjenta. Zakres i charakter opieki nad chorym po udarze pomoże ustalić lekarz lub wykwalifikowana pielęgniarka. Rehabilitant pomoże odzyskać sprawność ruchową. Ważną częścią opieki jest edukacja pacjenta i rodziny jak nabierać pewności siebie i pokonywać niesprawność. Pacjent leżący będzie wymagał znacznie większego zakresu opieki niż pacjent chodzący, samopielęgnujący się. Na podstawie skal geriatrycznych pielęgniarka oceni jakie czynności życia codziennego pacjent może wykonać sam a które wymagają pomocy bliskich. Chorzy leżący muszą mieć wdrożone postępowanie przeciwodleżynowe, polegające na codziennej pielęgnacji skóry pacjenta, natłuszczaniu, diecie bogatej w białka, jak najczęstszej zmianie pozycji ciała w łóżku- co 1- 2 godziny, a nawet częściej. Naprzemiennie układamy chorego w pozycji niskiej, wysokiej, na boku lub pochylonej do przodu. Jeżeli odleżyny już są, należy stosować preparaty p/odleżynowe, dostępne w aptece bez recepty. Ważne jest codzienne utrzymanie ciała chorego w czystości. A to oznacza toaletę chorego w łóżku i higienę jamy ustnej rano, wieczorem i po każdym posiłku. Również zmiana pampersów wymaga każdorazowej pielęgnacji skóry. Jeżeli występują zaburzenia w połykaniu przygotowujemy pokarmy rozdrobnione, lekko gęste, ciepłe, nie gorące, w małych ilościach, 5-6 razy dziennie, zwracając uwagę aby podczas jedzenia pacjent nie zachłysnął się. Przy dużych zaburzeniach połykania lekarz może zlecić karmienie przez sondę. Trzeba dbać by chory był nawodniony. Podajemy ok. 2 litrów płynów/na dobę. Jeżeli krztusi się, zagęszczamy płyny kisielem albo budyniem. Można również podać płyny przez słomkę, jeżeli pacjent ma zachowaną funkcję ssania. Gdy chory może gryźć, zachęcamy go, by rozgryzał pokarm również po stronie porażonej, aby nie dopuścić do jej spastyczności. Należy pamiętać, iż osoba leżąca jest narażona również na zapalenie płuc, toteż trzeba 2 razy dziennie oklepywać plecy chorego, w celu pobudzenia krążenia i umożliwienia wykrztuszenia zbierającej się wydzieliny. Spróbujmy nauczyć chorego wykonywania prostych ćwiczeń oddechowych - głęboki wdech, zatrzymanie powietrza przez 2-3 sekundy i wydech, który powinien naśladować "dmuchanie materaca". Pozwoli to na uaktywnienie pęcherzyków płucnych i zapobiegnie schorzeniom układu oddechowego. Przy codziennej pielęgnacji pojawia się pytanie: Jak założyć koszulę, by nie urazić pacjenta, w jakiej kolejności zakładać rękawy? Rozbierając pacjenta zawsze najpierw zdejmujemy koszulę zaczynając od rękawa ręki zdrowej, bo mamy większe możliwości manewru, a potem dopiero zdejmujemy rękaw ręki chorej. Ubieranie także rozpoczynamy od ręki porażonej, żeby nie urazić chorego, a na koniec zakładamy rękaw ręki zdrowej. Ta sama kolejność dotyczy spodni. Działania rehabilitacyjne Utrata części funkcji naszego ciała spowodowana udarem jest przykrym zdarzeniem, z którym trudno jest się pogodzić. Doświadczona opiekunka pomoże w radzeniu sobie z czynnościami życia codziennego, co polepszy jakość życia pacjenta i wprowadzi uśmiech na jego twarzy, natomiast rehabilitant podejmie działania przywracające utracone funkcje. Pacjent po udarze wymaga nieustannej rehabilitacji. Zapewnienie częstych wizyt rehabilitantów oznacza duże koszty, natomiast miejsce w ośrodku rehabilitacji nie zawsze jest dostępne natychmiast. Rehabilitację zleca lekarz neurolog, a prowadzi wykwalifikowany rehabilitant. Pewne procedury są jednak uniwersalne i możemy je wykonywać sami w domu, zwracając uwagę na to, aby nie przemęczać zbytnio naszego bliskiego chorego. Obejmują one takie ćwiczenia ruchowe jak: - delikatne zgięcia głowy i skręty, - nawracanie i odwracanie kończyn w stawach, - odwodzenie i przywodzenie kończyn, - wyprostowywanie i zginanie, - delikatne ruchy rotacyjne stawów, - zmianę pozycji ciała, - siadanie na łóżku za spuszczonymi nogami, Stawianie pierwszych kroków powinno odbywać się w obecności rehabilitanta. Problemy z mówieniem i pisaniem Nie zapominajmy, że nasz bliski, po udarze ma problemy z mówieniem, musimy więc mu pomóc go zrozumieć. Jednym z rozwiązań będzie zrobienie tablicy z literkami, które podopieczny może wskazywać, a my będziemy odczytywać. W późniejszym etapie tablica będzie służyła do wskazywania przez nas liter, które chory będzie musiał wypowiadać. Każde rozwiązanie jest dobre, jeżeli będzie pomocne. Również pisanie zdrową ręką(w tym przypadku lewą) może okazać się pomocne, nawet gdy początkowo charakter pisma nie będzie najładniejszy, a stawianie literek okaże się nie lada wyzwaniem. Warto jednak namawiać chorego do uczenia się używania obecnie zdrowej strony ciała, ponieważ powrót dawnych funkcji ruchowych jest powolny i nie zawsze pełny. Dotyczy to oczywiście osób, które doświadczyły udaru mózgu po stronie dominującej, czyli dla osób praworęcznych będzie to lewa półkula mózgu, (dla leworęcznych odwrotnie - prawa będzie półkulą dominującą). Opiekun zajmujący się osobą po udarze musi także zachęcać chorego do wysiłku, rozwiązywać z nim krzyżówki, zagadki, rebusy, bawić się w uzupełnianie brakujących w zdaniach słów. Pomocnym będzie logopeda, który nauczy chorego wypowiadania głosek, sylab, a następnie słów. Nasuwa się pytanie: co się stanie, gdy udar mózgu u osoby praworęcznej zaatakuje półkulę niedominującą(prawą)? Udar po stronie półkuli niedominującej oznacza, że u praworęcznej osoby wystąpi on po prawej stronie mózgu, a lewa będzie sparaliżowana; u leworęcznej będzie odwrotnie. Teoretycznie wydawałoby się, że nic się nie stanie, bo przecież będziemy normalnie pisać prawą ręką, normalnie mówić, czytać, jeść, itd. To lewa połowa ciała będzie sparaliżowana - myślimy więc, czym się martwić? Udar półkuli niedominującej mózgu powoduje tzw. zespół zaniedbania połowiczego, który polega na braku akceptacji drugiej połowy ciała, w tym wypadku u osoby praworęcznej ignorowana będzie właśnie ta sparaliżowana strona - lewa. Objawia się to tym, iż chorzy nie myślą o tej stronie ciała, nie "zauważają jej", nie odczuwają bodźców ze strony porażonej. Patrząc na rękę mówią: "to nie moja ręka...". Jeżeli damy im kartkę papieru i poprosimy o narysowanie np. domu, narysują tylko jego połowę; nie zapiszą nawet kartki po stronie niedominującej, porażonej. Nie ubiorą strony porażonej, nie dbają o wygląd po tej stronie; mężczyźni ogolą tylko połowę twarzy. Leczenie polega nie tylko na przywróceniu pacjentowi funkcji ruchowych, ale także akceptacji porażonej połowy ciała. Leczenie poszpitalne w środowisku pacjenta pod okiem wykwalifikowanego personelu domowej opieki jest optymalną metodą profilaktyki wtórnej udaru mózgu. Małgorzata Durka, pielęgniarka z wieloletnim doświadczeniem, doktorant I Wydziału Lekarskiego WUM Widok (4 lata temu) 29 września 2017 o 01:14 mi wygląda opieka nad chorym po dni temu mama moja miała udar niedokrwienny i jako powikłanie leczenia mały jest nadal dodatku sprawę komplikuje skaczący cukier i cała lewą stronę ciała jest z nią nas ,mówi...chociaż bardziej to bełkot więc pokazuje nam zdrową ręką,otwiera oczy i stara się wykonywać polecenia rehabilitantki to lekarze twierdza ze się na szpital rehabilitacyjny nie nadaje Musimy teraz decydować co dalej opieka w domu czy ZOL?Od razu pomyślałam o mamy male z tata są oboje sędziwi, mieszkają na 2 mieszkamy osobno, pracujemy i mamy dwójkę by zapewnić opiekę cały sprzęt do myśl o zakładzie serce mi by się chyba załamała tam psychicznie i chyba ja mama będzie karmiona przez Was podzielcie się Waszymi doświadczeniami nad opieką w domu lub zakładem opieki wiem co robić, kręcę się w wiem co i gdzie i za ile. 1 0 ~wol (4 lata temu) 29 września 2017 o 19:13 Byłam jakiś czas wolontariuszką w ZOL w dawnym kolejowym i uważam, że opieka jest ok. Płaci się chyba 70 % emerytury lub renty. Jest określony czas przebywania pacjenta. Jest tam rehabilitacja i terapia zajęciowa. Nie wiem, jak dlugo czeka się na miejsce. 2 0 ~anonim (4 lata temu) 30 września 2017 o 14:36 Dziekuje za podpowiedz. 0 0 ~Daria (4 lata temu) 1 października 2017 o 18:10 Tylko i wyłącznie szukajcie szybko ZOL i to najlepiej bezpośrednio ze szpitala do ZOL a nie w domu czekać parę miesięcy. Broń Boże do domu - do takiego pacjenta nie przyjdzie w ramach NFZ żaden specjalista, jeśli są problemy z chodzeniem to tylko przewóz wszędzie karetką, chyba, że sami z drugiego piętra zniesiecie Mamę, rehabilitacja w domu to tak, ale kolejka i są limity, opiekunka z MOPRU jak nie ma limitów to wpadnie na 3 godzinki (płatna oczywiście, chyba że naprawdę bardzo niskie emerytury mają rodzice), więc możesz się już zwolnić z pracy lub wynająć opiekunkę prywatnie 20 zł / godzina. Nie ma żadnego wsparcia - wiem bo to przerabiam. PEG - super fajnie jak się nie zatnie i Mama się nie zachłyśnie. 2 0 ~k. (4 lata temu) 1 października 2017 o 21:56 załamana Mirka2017-09-29 01:14: mi wygląda opieka nad chorym po dni temu mama moja miała udar niedokrwienny i jako powikłanie leczenia mały jest nadal dodatku sprawę komplikuje skaczący cukier i cała lewą stronę ciała jest z nią nas ,mówi...chociaż bardziej to bełkot więc pokazuje nam zdrową ręką,otwiera oczy i stara się wykonywać polecenia rehabilitantki to lekarze twierdza ze się na szpital rehabilitacyjny nie nadaje Musimy teraz decydować co dalej opieka w domu czy ZOL?Od razu pomyślałam o mamy male z tata są oboje sędziwi, mieszkają na 2 mieszkamy osobno, pracujemy i mamy dwójkę by zapewnić opiekę cały sprzęt do myśl o zakładzie serce mi by się chyba załamała tam psychicznie i chyba ja mama będzie karmiona przez Was podzielcie się Waszymi doświadczeniami nad opieką w domu lub zakładem opieki wiem co robić, kręcę się w wiem co i gdzie i za którego szpitala Mama trafiła po udarze? był tam specjalny oddział udarowy? 1 0 ~anonim (4 lata temu) 21 października 2017 o 20:04 Dziękuje bardzo za cenną wiedziec jak wyglada rzeczywistosc. 0 0 ~załamana Mirka (4 lata temu) 21 października 2017 o 20:19 Do Akademii specjalny oddzial ratuj acy mame potem pani dr opiekuj aca sie mama to dr spisala od razu mame na wrazenie ze odnosi sie do nas rodziny z mania wszelkie pytania i watpliwosci odpowiadala drwiaco i z tekst pani dr."Nie bede zreszta pani tlumaczyc bo trzeba miec moje watpliwosci zwiazane zPEG i czy przy cukrzycy nie bedzie komplikacji z rana bardzo pani dr sie obruszyla i zganila mnie ze ucze hydraulika jak sie rury przewiezli mame do szpitala w Gdyni na bardzo wysokim cisnieniem i skaczacym cukrem,oraz infekcja od PEG i dolnych drog moczowych Stad wielkie CRP. Dopiero w szpitalu Gdynii na z tym troche wyrazniej mowi po 2 jest mniej ospala i oprocz PEG dokarmiana jest cwiczymy przelykanie chociaz szybko sie meczy. 0 0 ~k. (4 lata temu) 21 października 2017 o 23:15 załamana Mirka2017-10-21 20:19:17Do Akademii specjalny oddzial ratuj acy mame potem pani dr opiekuj aca sie mama to dr spisala od razu mame na wrazenie ze odnosi sie do nas rodziny z mania wszelkie pytania i watpliwosci odpowiadala drwiaco i z tekst pani dr."Nie bede zreszta pani tlumaczyc bo trzeba miec moje watpliwosci zwiazane zPEG i czy przy cukrzycy nie bedzie komplikacji z rana bardzo pani dr sie obruszyla i zganila mnie ze ucze hydraulika jak sie rury przewiezli mame do szpitala w Gdyni na bardzo wysokim cisnieniem i skaczacym cukrem,oraz infekcja od PEG i dolnych drog moczowych Stad wielkie CRP. Dopiero w szpitalu Gdynii na z tym troche wyrazniej mowi po 2 jest mniej ospala i oprocz PEG dokarmiana jest cwiczymy przelykanie chociaz szybko sie trzymaj się dzielnie. Czy możesz proszę napisać, na jaką panią doktor trafiliście? Kogo unikać? My teraz szukamy kogoś prywatnie. Może warto było umówić się na prywatną wizytę do ordynatora tamtego oddziału w AM? 0 0 ~543revis (4 lata temu) 14 listopada 2017 o 12:43 Jak prywatnie fizjoterapię potrzebujesz to warto uderzyć tutaj~ bo doskonale zajmowali się kiedyś członkiem mojej rodziny. 4 0 (4 lata temu) 16 listopada 2017 o 08:33 taka osoba wymaga specjalistycznej opieki i trzeba się o wszystko dopytać w szpitalu. 1 0 ~anonim (4 lata temu) 29 listopada 2017 o 22:54 Dr Hebel z Akademii Medycznej. Unikac unikac do teraz jej slowa ze z mama bedzie na pewno nie lepiej a tylko mama pieknie nauczyła sie przełykać, pić,siedzi i w mowie tez coraz lepsze postepy. Załamana Mirka 3 0 ~wazzup (4 lata temu) 1 grudnia 2017 o 12:37 Ile teraz płaci się za taką dzienną rehabilitację? 0 0 ~Daria (4 lata temu) 1 grudnia 2017 o 18:26 Rehabilitacja w domu pacjenta od 70 zł do 150 zł za godzinę. 1 0 ~Malgorzata (3 lata temu) 1 października 2018 o 00:20 Wiem, że w placówce można uzyskać pomoc dla osób po udarach. Mają dobrych specjalistów rehabilitantów, lekarzy i terapeutów. Cieszą się dobrymi opiniami, także warto. Oczywiście trzeba mieć na to odpowiedni budżet, bo na NFZ nie ma co liczyć. W tym wypadku czas działa na niekorzyści pacjenta. 1 2 ~Dominika4 (3 lata temu) 1 października 2018 o 13:27 To prawda, rehabilitacja osób po udarze mózgu musi być przeprowadzona w możliwie najszybszym czasie. Rehabilitant do jedno, ale potrzebne jest też odpowiednie nastawienie chorego, nie można się poddawać. 2 0 ~Franek (3 lata temu) 26 kwietnia 2019 o 15:33 Długo nie mogłem dojść do przywrócenia minimalnej sprawności po udarze. Nie mogłem się obyć bez pomocy opiekuna. Specjalistyczna rehabilitacja neurologiczna w Gdańsku postawiła mnie na nogi. Dziś swobodnie wykonuję wszystkie podstawowe czynności. Jestem całkowicie samodzielny. 0 0 ~Marika (3 lata temu) 16 czerwca 2019 o 02:12 Czy ktoś tutaj korzystał kiedyś z Neuroaid? Bo widziałam artykuły i opinię w internecie, ale cena wysoka i się boję tego kupić... Czy faktycznie przyspiesza rehabilitację? Bo mój kuzyn miał wypadek samochodowy i krwiaka, który mógł uszkodzić korę przedczołową :((. Chłopak jest w ciężkim stanie, trudno z nim nawiązać kontakt i zaraz rozpoczynamy rehabilitację... 0 0 ~Ignacy (3 lata temu) 23 czerwca 2019 o 01:43 Trzeba opanować emocje i działać trzeźwo. Zapisz ją do neurologa i niech on obmyśli plany rehabilitacji. Warto też się zaopatrzeć w Neuroaid i podawać go w jej trakcie. Sam tak zrobiłem, dziadek już na 4 mscu rehabu i jest w dobrym stanie. Chociaż może chodzić, ledwo, ale dobrze się stara i minie jeszcze trochę czasu aż się całkowicie zaadaptuje 0 0 ~Jerom (3 lata temu) 14 lipca 2019 o 04:29 Kiedy efekt jest widoczny, w sensie kiedy najwyraźniej widać działanie terapii, kilka miesięcy, czy parę tygodni? 0 0 do góry Zależnie od rozległości i lokalizacji obszaru uszkodzenia w mózgu, skutki udaru obejmować mogą: częściowe lub całkowite unieruchomienie chorego; ograniczenie lub zupełny brak samoobsługi w codziennych czynnościach takich jak higiena osobista, ubieranie się, jedzenie; trudności w komunikowaniu się (zaburzenia mowy); zaburzenia w oddawaniu moczu (tzw. pęcherz neurogenny); pogorszenie czynności psychicznych. W najwcześniejszym okresie po udarze - podczas ciągłego przebywania przez pacjenta w łóżku - opieka i pielęgnacja nakierowana jest przede wszystkim na zapobieganie powikłaniom związanym z unieruchomieniem i pozycją leżącą, takim jak odleżyny, przykurcze mięśniowe oraz uszkodzenia nerwów obwodowych poprzez ich długotrwały ucisk (nerw strzałkowy w okolicy kolana, nerw łokciowy). Skutkiem uszkodzenia struktur ośrodkowego układu nerwowego, odpowiedzialnych za ruchy dowolne (skurcze) mięśni jest ich niedowład, z jednoczesnym stanem ich napięcia mięśniowego (tzw. „niedowład spastyczny”, w przeciwieństwie do niedowładu wiotkiego, występującego przy uszkodzeniu nerwu obwodowego), z przewagą po stronie silniejszych mięśni zginaczy. Prowadzi to do ustawienia kończyn w przymusowej pozycji – w kończynie górnej następuje zgięcie w łokciu i nadgarstku oraz przywiedzenie ramienia do tułowia; w kończynie dolnej następuje rotacja w biodrze na zewnątrz, zgięcie w kolanie i zgięcie podeszwowe stopy. Pozostawanie kończyny nawet przez niezbyt długi czas w takiej przymusowej pozycji prowadzi do utrwalonych przykurczów, utrudniających lub nawet uniemożliwiających późniejsze przywrócenie jej sprawności. Aby tego uniknąć, od początku choroby należy zapewniać właściwą pozycję spoczynkową kończyn po stronie objętej niedowładem, przez stosowanie prostych środków pomocniczych - najczęściej poduszek i miękkich wałków. W kończynie górnej, ramię należy układać na poduszce, odsuwając (odwodząc) je od tułowia, z niewielkim zgięciem łokci i odwróceniem dłoni (supinacją) oraz ułożeniem dalszej części kończyny nieco powyżej, tak aby umożliwić odpływ chłonki i zapobiegać obrzękowi kończyny spowodowanemu zastojem. W kończynie dolnej, wzdłużne podłożenie wałka od górnego brzegu miednicy do połowy uda zapobiega powstawaniu rotacji uda na zewnątrz. U chorego leżącego wskazana jest zmiana pozycji co 2 godziny. Pacjent po udarze może być kładziony na obu bokach, w ten jednak sposób, aby nie następował ucisk tułowia na kończynę lub jednej kończyny na drugą, a czas leżenia na stronie objętej niedowładem powinien być krótszy. Wskazane jest położenie pacjenta kilka razy dziennie na 15-30 minut w pozycji leżącej na brzuchu, pod nadzorem opiekuna, co pozwala na rozciągnięcie przykurczonych mięśni kończyn dolnych i grzbietu oraz – poprzez zmianę mechaniki oddychania - na lepsze dopowietrzenie wszystkich partii płuc i oczyszczenie drzewa oskrzelowego. Istotne znaczenie mają bierne ćwiczenia poszczególnych odcinków kończyn objętych niedowładem, polegające najprościej na wykonaniu kolejno w każdym stawie pełnego zakresu ruchów (np. trzykrotnie zgięcie i wyprost), powtarzanego 4 do 5 razy dziennie. Pozwalają one zachować ruchomość stawów, zapobiegają przykurczom i zanikom mięśniowym, a jednocześnie przyśpieszają powrót ruchów własnych w kończynie. Dodatkowo, poprawiają one krążenie w unieruchomionej kończynie, zapobiegając obrzękowi i zastojowi krwi w żyłach, zwiększającemu ryzyko zakrzepicy żylnej. Jednocześnie pacjent powinien być zachęcany do samodzielnych czynnych ćwiczeń mięśni po stronie zdrowej, najlepiej według ustalonego planu, pod nadzorem opiekuna. Ważne jest aby ćwiczenia odbywały się regularnie, raczej częściej w trakcie dnia, ale o krótkim czasie trwania, aby nie zmęczyć chorego. Unikać należy zbyt gwałtownych lub obszernych ruchów, nie przełamując siłowo oporu, aby nie spowodować uszkodzeń mięśni, stawów lub więzadeł. Pacjent sam może wykonywać niektóre ćwiczenia, pomagając sobie kończynami zdrowej strony (np. po zapleceniu palców dłoni, wysuwa obie ręce do przodu, potem unosi nad głowę; podobnie może ćwiczyć własne stawy nadgarstka oraz palców dłoni). Wiotki staw barkowy po stronie chorej narażony jest na uszkodzenie spowodowane działaniem nadmiernych sił na przykład przy zmianie pozycji pacjenta w łóżku lub nieprawidłowym podnoszeniu. Swobodne zwisanie nieruchomego ramienia przez dłuższy czas może samoistnie prowadzić do jego podwichnięcia (wysunięcia ze stawu) na skutek rozciągnięcia torebki stawowej i otaczających mięśni. Efektem tego jest bolesny i sztywny bark, uniemożliwiający powrót z czasem funkcji kończyny. Zapobiegać temu należy przez ostrożne obchodzenie się z pacjentem, właściwego pozycjonowanie kończyny i wykonywanie biernych ćwiczeń w zakresie fizjologicznej ruchomości stawu bez przełamywania oporu. Tak szybko jak wyda na to zgodę lekarz, pacjent po udarze powinien być przygotowywany do opuszczenia łóżka. Należy pamiętać o możliwym spadku ciśnienia przy pionizacji (tzw. hipotonia ortostatyczna) oraz zaburzeniom równowagi i ryzyku upadku. Z tego powodu, wstawanie powinno odbywać się stopniowo, najpierw do pozycji siedzącej w łóżku, następie poprzez siadanie na brzegu łóżka. Pacjent powinien spróbować sam usiąść z asystą opiekuna, z pozycji leżącej na boku, podkładając zdrową nogę pod chorą i zsuwając ją z łóżka, jednocześnie wspierając się na zdrowej ręce i opuszczając obie nogi z łóżka. Przy stałym punkcie podparcia w okolicy bioder/pośladków, siły obracające (grawitacji działająca na spuszczane z łóżka nogi i podnosząca zdrowej ręki) pozwolą na uzyskanie przez tułów pozycji pionowej-siedzącej. Będąc już w pozycji siedzącej, pacjent podpiera się z tyłu zdrową ręką, aby utrzymać pion tułowia. W następnej kolejności, należy przećwiczyć z pacjentem wstawanie do pozycji pionowej i utrzymywanie równowagi. Pomocne w tym mogą być np. dwa krzesła odwrócone tyłem, których oparcia służą pacjentowi jako poręcze, lub sam opiekun, który stając naprzeciw siedzącego na brzegu łóżka pacjenta, umieszcza swoje kolana na zewnątrz kolan pacjenta (tak aby zapobiec ich „uciekaniu” na zewnątrz) a następnie obejmując dolną część jego pleców rękami pomaga mu podnieść się do pozycji stojącej. Dalszy trening utrzymania równowagi powinien obejmować stanie z przenoszeniem ciężaru z nogi na nogę, ale jeszcze bez chodzenia. Do nauki chodzenia przydatne są pomoce w postaci poręczy lub chodzika; należy mieć zawsze w pobliżu wózek, na wypadek nagłego osłabienia, zwrotów głowy lub zmęczenia pacjenta. Pomoce tego rodzaju (chodziki, balkoniki, laski, kule) mogą być przydatne także w późniejszym okresie, podobnie jak inne udogodnienia w zakresie wyposażenia mieszkania (np. poręcze w toalecie i łazience, prysznic zamiast wanny). Do czasu opanowania chodzenia w sposób pewny, powinno ono odbywać się w asekuracji opiekuna, prowadzącego pacjenta np. pod ramię. Jeżeli to możliwe, naukę chodzenia powinien przeprowadzić wykwalifikowany rehabilitant. Pacjent powinien być jak najszybciej zachęcany do samodzielnego lub z małą tylko pomocą wykonywania czynności samoobsługi, takich jak ubieranie się, mycie, czesanie, jedzenie, z użyciem jedynie zdrowej. Nakładanie ubrania należy zaczynać zawsze od strony chorej. Dla zapewnienia większej swobody ruchu, rozmiar ubrania powinien być nieco większy, niż dla osoby zdrowej. W czynności ubierania się pomocne może być duże lustro, tak aby pacjent mógł kontrolować wzrokiem i korygować swoje działania. Nie należy zrażać się dłuższym trwaniem codziennych czynności wykonywanych przez chorego, czy towarzyszącym im zmęczeniem, gdyż zdolność ich wykonywania wzmacnia stan psychiczny pacjenta. Stanowczo nie należy także rezygnować całkowicie z ich wykonywania, zaniedbując np. codzienną higienę lub pozostawiając podopiecznego cały dzień w pidżamie, zamiast dziennego ubrania. Dieta pacjenta po udarze powinna uwzględniać jego sytuację zdrowotną. Pacjent nie powinien być ani niedożywiony (np. z powodu braku apetytu lub niezdolności do samoobsługi), ani przekarmiany, gdyż z powodu unieruchomienia nie może wydatkować nadmiaru energii. Skład jakościowy i ilościowy diety powinien uwzględniać czynniki ryzyka kolejnych epizodów naczyniowych, tj. ograniczać dostawę cholesterolu i tłuszczów zwierzęcych, cukrów prostych (cukrzyca) i soli kuchennej (nadciśnienie). Forma przygotowania posiłku ma ułatwiać jego przyjmowanie z użyciem jednej kończyny, jak również zapobiegać ewentualnym problemom z połykaniem czy zadławieniu/zakrztuszeniu się, co zagraża głównie pacjentom leżącym. Podawać należy potrawy o gładkiej konsystencji (rozdrobnione, półpłynne, papki), a wyeliminować dania ciężkostrawne, wzdymające czy zapierające. Szczególnie osobom w starszym wieku i w cieplejsze dni, zapewnić należy podopiecznemu właściwą dostawę płynów. Z uwagi na możliwe trudności komunikacyjne z pacjentem po udarze, spowodowane zarówno zaburzeniami mowy (tzw. "afazja"), jak i możliwym pogorszeniem czynności poznawczych (intelektualnych) oraz stanu emocjonalnego (przygnębienie, depresja) – należy pamiętać, aby formułować jasne, czytelne komunikaty, w sposób werbalny jak i przy pomocy gestów i mowy ciała. Istotne jest wprowadzenie określonego jednolitego planu dnia, obejmującego wszystkie czynności niezbędne do wykonania z pacjentem. Ważne jest, aby poza działaniem ściśle pomocowym dawać pacjentowi wsparcie psychologiczne i przywracać zaufanie we własne możliwości. Należy wspierać chorego emocjonalnie, ale nie zastępować go w tych czynnościach, które może wykonać samodzielnie. Szczególnie w początkowym okresie po zachorowaniu mogą występować wahania nastroju podopiecznego, które należy rozumieć akceptować, a które z czasem zazwyczaj łagodnieją. W domu należy podtrzymywać efekty uzyskane podczas intensywnej rehabilitacji bezpośrednio po udarze i realizować otrzymane zalecenia, w tym dotyczące przyjmowania leków oraz okresowych kontroli. Opiekujący się pacjentem po udarze oraz domownicy powinni być przygotowani na długotrwały i czasem nie pełny powrót chorego do sprawności, mając także świadomość własnych emocji, wywołanych tą trudną lekarz internista