Oznacza to, że wirusy mogą pozostać w organizmie psa, a następnie wywołać chorobę w późniejszym czasie. Czasami po latach. Weterynarz Patricia Jordan DVM przypomina nam również, że szczepienia każdego rodzaju podnoszą poziom histamin. Kiedy poziom histaminy jest wysoki, powoduje przewlekły stan zapalny. Zwiększa też wchłanianie żelaza. Badania wykazały, że może łagodzić stan zapalny jelit przy przewlekłych biegunkach, ale nie należy jej traktować w kategoriach leku na biegunkę, tylko wspólnie z lekarzem weterynarii ustalić źródło dolegliwości! Witamina C może być elementem wspierającym, nie leczniczym. Jeśli natomiast to stężenie utrzymuje się na poziomie powyżej 50mg/kg, należy zrobić kolonoskopię. Przyczyną podwyższonego poziomu kalprotektyny w kale mogą być nieswoiste choroby zapalne jelit (choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego) lub stan zapalny towarzyszący guzom jelit. PSA – zapalenie prostaty, niewydolność nerek, cewnikowanie pęcherza moczowego, jazda na rowerze, CEA – choroby zapalne jelit, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, marskość wątroby, CA 125 – endometrioza, stan zapalny w obrębie miednicy mniejszej, CA 19-9 – stan zapalny wątroby lub/i trzustki. 1 Czym jest zapalenie żołądka u psa; 2 Jakie są objawy zapalenia żołądka u psa. 2.1 Do najczęstszych symptomów zapalenia żołądka u psa należą: 3 Rodzaje zapaleń żołądka. 3.1 Zapalenie żołądka u psa może być spowodowane: 4 Zależnie od przyczyny procesu chorobowego można wyróżnić kilka rodzajów tego schorzenia Do wizyty u zwierzęcego dietetyka trzeba się odpowiednio przygotować. Konieczne będą wyniki aktualnych badań krwi z uwzględnieniem biochemii, która wskazuje na stan wątroby i nerek. Pies wymiotuje – podsumowanie. Wymioty u psa to stosunkowo częsta przypadłość, która nie musi świadczyć o poważnej chorobie. Lek stosuje się u osób, które odczuwają dyskomfort przewodu pokarmowego, spowodowany takimi zaburzeniami, jak: uczucie wzdęcia brzucha, ból brzucha w górnej części, zmniejszony apetyt, nudności, zgaga, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, problemy trawienne. Dawkowanie leku Prokit. Lek Prokit należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. Jak Wygasic stan zapalny? W walce ze stanem zapalnym mogą pomóc niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz steroidowe leki przeciwzapalne. Ważne jest jednak to, aby nie działać wyłącznie objawowo, lecz dotrzeć do przyczyny zapalenia – szczególnie, jeśli stan zapalny ma charakter przewlekły. Czy CRP wykryje stan zapalny jelit? W wyniku tego do jelit przenikają leukocyty uwalniające kalprotektynę, więc w efekcie wzrasta jej zawartość w kale. W niewielkim stężeniu może występować też w kale zdrowych osób, dopiero wartości kalprotektyny znacząco przewyższające zakresy referencyjne mogą wskazywać na stan zapalny toczący się w układzie pokarmowym. Choruje na wirusowe zapalenie jelit. Wczoraj bylam z nim u weterynarza. Dał mu zastrzyki i antybiotyki. pani w sklepie powiedziała widząc psa, że jeżeli zje tą kość to nic mu nie bA8IMH. Skrupulatne dbanie o higienę jamy ustnej psa jest konieczne nie tylko dla utrzymania jego zębów w prawidłowej kondycji, ale także dla dobrego stanu zdrowia i samopoczucia naszego pupila. Regularne czyszczenie zębów, odpowiednia karma i okresowe badanie uzębienia w gabinecie weterynaryjnym to proste czynności, które pozwolą zapobiec takim chorobom zębów jak zapalenie dziąseł u psa. Profilaktyka odgrywa tutaj niezmierne ważną rolę, ponieważ tylko zapobieganie zapaleniu dziąseł u psa uniemożliwi rozwój dalszych chorób uzębienia naszego aktualizacja dnia 18:58 Jak rozpoznać zapalenie dziąseł u psa? Zapalenie dziąseł u psa zwykle rozwija się w następstwie nagromadzenia płytki bakteryjnej na powierzchni zębów. Brak odpowiedniej higieny jakmy ustnej może sprawić, że płytka nazębna stwardnieje tworząc kamień nazębny. Kłopoty z uzębieniem zwykle zaczynają się po 2-3 roku życia, ale o zęby psa trzeba zacząć dbać jak najwcześniej. Szacuje się, że zapalenie dziąseł u psa występuje nawet u 80% zwierząt, które ukończyły 3 rok życia. Wśród czynników determinujących rozwój tej choroby wymienia się: Wiek psa – w miarę upływu czasu na zębach czworonoga odkłada się coraz większa ilość płytki nazębnej, prowadzącej do powstania zapalenia. Budowa czaszki i rodzaj zgryzu psa – w przypadku niektórych ras psów, takich jak rasy miniaturowe oraz rasy brachycefaliczne (np. mopsy), tendencja do zachorowania na zapalenie dziąseł jest większa. Wszystko za sprawą silnie stłoczonych zębów, które osłabiają naturalne mechanizmy samooczyszczenia uzębienia. Predyspozycje osobnicze – do których zalicza się np. skład śliny. Rodzaj spożywanej karmy – wpływający na tempo narastania płytki. Sprzyja temu szczególnie karma miękka i wilgotna, która odkłada się na zębach bardziej niż sucha. Nawyki związane z gryzieniem – gryzienie przypadkowych i brudnych przedmiotów przyczynia się do uszkodzenia dziąseł, które w szybkim tempie atakowane są przez chorobotwórcze bakterie. Choroby metaboliczne – predysponujące choroby dziąseł np. cukrzyca, choroby autoimmunologiczne lub mocznica. Stan zapalny dziąseł u psa w początkowej fazie zajmuje jedynie niewielki obszar brzegu dziąsła i objawia się delikatnym zaczerwienieniem. Z czasem, gdy zapalenie postępuje w miarę narastania kamienia w głąb kieszonki przyzębia, powierzchnia dziąseł stopniowo zaczyna odstawać od zębów. Dziąsła mogą krwawić i boleć psa przy ich dotykaniu. Do najpowszechniejszych objawów towarzyszących zapaleniu dziąseł u psa zalicza się: nieprzyjemny zapach z pyska; żółty lub brązowy nalot na zębach i tuż przy linii dziąseł; wyraźnie zaczerwienione, obrzęknięte lub krwawiące dziąsła; ślinotok; trudności w gryzieniu; niechęć do jedzenia spowodowana bólem w jamie ustnej; wypływ ropny z pyska lub z nosa; chrapanie; w zaawansowanym stadium choroby – pojawienie się ropnia zębodołowego, który powoduje wybrzuszenie poniżej gałki ocznej. W przypadku zaobserwowania niepokojących objawów, należy niezwłocznie udać się z psem do lekarza weterynarii, który zleci dalsze postępowanie. Regularne badanie jamy ustnej zwierzęcia oraz dbanie o jego stan uzębienia, mogą skutecznie zminimalizować ryzyko wystąpienia zapalenia dziąseł u psa. Warto przynajmniej raz w tygodniu czyścić zęby psa specjalną szczoteczką i pastą do zebów. Zaleca się wykonywanie badania weterynaryjnego przynajmniej raz w roku, a u czworonogów starszych lub chorujących przewlekle (np. na niewydolność nerek) – nawet 2 lub 3 razy w ciągu roku. Jakie leczenie podjąć w przypadku zapalenia dziąseł? Leczenie zapalenia dziąseł u psa polega zwykle na dokładnym oczyszczeniu zębów z nagromadzonego kamienia nazębnego. Dopiero wówczas, gdy sytuacja tego wymaga, podawane są antybiotyki lub leki przeciwzapalne. Po wystąpieniu zapalenia dziąseł lub ropnia zęba u psa, konieczne jest nie tylko lepsze dbanie o uzębienie naszego pupila, ale także zmodyfikowanie jego przyzwyczajeń żywieniowych. Warto wdrożyć dietę, która korzystnie wpłynie na uzębienie zwierzęcia, eliminując z niej przy okazji produkty nieprzeznaczone dla czworonogów. Dobrym rozwiązaniem jest zakup dobrej jakości suchej karmy, wzbogaconej o składniki ograniczające przyrastanie płytki nazębnej. Niezbędne jest także niedopuszczania do gryzienia przez psa zanieczyszczonych przedmiotów, które mogą prowadzić do infekcji i zastąpienie ich gryzakami skórzanymi, które ułatwią oczyszczanie psiego uzębienia. Czy konieczna będzie antybiotykoterapia? W przypadku, gdy zapalenie dziąseł u psa doprowadziło do rozległego stanu zapalnego i rozwoju pokrewnych chorób, leczenie zachowawcze nie jest możliwe i konieczne jest wprowadzenie bardziej inwazyjnego leczenia. W pierwszej kolejności lekarz weterynarii może zlecić usunięcie kamienia nazębnego specjalnym skalerem ultradźwiękowym. Weterynarz oczyszcza kieszonki zębodołowe oraz – jeśli jest taka konieczność – usuwa zepsute i ruszające się zęby. Zabieg przeprowadza się pod narkozą. W niektórych przypadkach konieczne jest wprowadzenie antybiotykoterapii i leków przeciwbólowych. Warto mieć na uwadze, że brak dalszej, regularnej higieny i odpowiedniego żywienia naszego czworonoga, może prowadzić do nawrotów choroby i powikłań w postaci ropnia zęba. Bakterie znajdujące się w jamie ustnej naszego czworonoga przyczyniają się także do rozwoju u psa chorób: płuc (np. zwłóknienia czy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc), serca (np. zapalenia wsierdzia czy degeneracji mięśnia sercowego), wątroby (np. zapalenia lub innych homeopatii) oraz nerek (np. kłębuszkowego czy śródmiąższowego zapalenia nerek). Zapalenie jelit to bardzo szeroka grupa schorzeń, manifestująca się zaburzeniami trawienia i szeregiem objawów towarzyszących. Obejmować mogą jelito cienkie, grube, a często dotyczą całego dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Przy ostrym stanie zapalnym lub stanie zapalnym trwającym przez dłuższy czas pojawiają się objawy ogólnego osłabienia organizmu. Zapalenia jelit pojawiają się najczęściej po spożyciu toksycznego związku, zwykle toksyn, bakterii, grzybów czy środków chemicznych. Wyróżnia się również stany zapalne jelit związane z innymi przyczynami – o podłożu autoimmunologicznym. spis treści 1. Przyczyny zapalenia jelit 2. Objawy zapalenia jelita 3. Stany zakaźne jelit 4. Leczenie zapalenia jelit 5. Choroby jelit o podłożu immunologicznym Choroba Leśniowskiego-Crohna Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Celiaka (choroba trzewna) 6. Profilaktyka jelit rozwiń 1. Przyczyny zapalenia jelit Zapalenie jelita grubego może być powodowane przez szereg różnorodnych czynników. Wśród nich wymienia się przede wszystkim skłonności genetyczne ale także przyczyny immunologiczne oraz środowiskowe. Zaburzenia immunologiczne są jednymi z najczęściej występujących przyczyn pojawiania się zapalenia jelita grubego. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czy warto wykonywać badania profilaktyczne?" Są one bowiem wywoływane przez nadmierną odpowiedź układu odpornościowego na teoretycznie nieszkodliwe dla organizmu bakterie czy pokarmy. Wyzwalana jest wówczas reakcja immunologiczna powodująca uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego przez co pojawiają się nadżerki, pseudopolipy oraz usztywnienia ścian jelita. Ponadto bardzo groźne dla jelita grubego są chorobowe bakterie oraz wirusy, które także będą wyzwalały stan zapalny. Zapalenia jelit może obejmować cały dolny odcinek przewodu pokarmowego. Przyczyny takiego stanu są złożone i należą do nich: błędy dietetyczne; zatrucia (metale ciężkie, grzyby niejadalne); wirusowe i bakteryjne zakażenia drobnoustrojami; przyjmowanie określonych leków; alergeny pokarmowe; choroby zapalne o podłożu immunologicznym; pasożyty przewodu pokarmowego; leki. Z kolei zapalenie błony śluzowej jelita mogą powodować: szkodliwe czynniki fizyczne i chemiczne znajdujące się w takich substancjach jak alkohol; ciężkostrawny pokarm spożywany w nadmiarze; spożywanie zbyt dużej ilości pokarmów zbyt zimnych lub zbyt gorących, pikantnych itp. Toksyczne zapalenie jelit to reakcja błony śluzowej jelit na toksynę, np. jad kiełbasiany. Najczęściej chodzi tu jednak o toksynę chemiczną – pestycydy, które jeśli używane są w nadmiarze lub nie przestrzega się zasad karencji, wywołują chorobę. W tym wypadku można tylko świadomie zapobiegać schorzeniu poprzez przestrzeganie zasad używania środków ochrony roślin. Zapalenia jelit to także: ostry stan zapalny przewodu pokarmowego po zatruciu grzybami, np. muchomorem sromotnikowym, stan chorobowy po spożyciu pokarmu zawierającego duże ilości toksyn gronkowca; gronkowce bowiem bardzo łatwo i szybko mnożą się w takich pokarmach jak: potrawy mleczne, lody, konserwy, kremy itp., wydzielając do podłoża wzrostu bardzo silne toksyny, które w ostatecznym efekcie dają zatrucie pokarmowe; skutek tego jest taki, jakby spożyty był pokarm zakażony gronkowcami, a ich toksyny wyprodukowane przez gronkowce dopiero w jelicie. 2. Objawy zapalenia jelita Choroby zapalne jelit mogą się umiejscawiać w ścianie jelita cienkiego lub grubego, na całej ich długości lub w określonym jego odcinku. Zapalenie jelita będą sygnalizowały następujące objawy: bóle brzucha; biegunki – niekiedy są to biegunki z wydzieliną śluzową i krwią; gorączka lub stan podgorączkowy; zaburzenia wchłaniania składników pokarmowych, witamin, soli mineralnych oraz objawy ich niedoborów. Stany zapalne jelit rozpoznaje się na podstawie wywiadu lekarskiego oraz specyficznych badań, np. badania kolonoskopowego z badaniem histopatologicznym wycinka błony śluzowej lub badania radiologicznego jelit. Niekiedy rozpoznanie zapalenia jelit może nastąpić dopiero podczas operacji. Wciąż trudno dostępnym i mało powszechnym badaniem jest tzw. wirtualna kolonoskopia, którą wykonuje się w oparciu o technikę tomografii komputerowej i zastosowanie kapsułki wyposażonej w kamerę. Właściwością kapsuły jest to, że wraz z ruchami robaczkowymi przechodzi przez cały przewód pokarmowy, wykonując zdjęcia jego wnętrza. Po wydaleniu kapsułki, zdjęcia są analizowane przez lekarza i możliwe jest postawienie diagnozy. 3. Stany zakaźne jelit Najczęstszą infekcyjną przyczyną zapalenia jelit jest wirusowe zakażenie przewodu pokarmowego. Choroba wywoływana jest najczęściej przez rotawirusy, rzadziej przez astrowirusy, norowirusy czy adenowirusy. Potocznie zwana jest grypą żołądkową (ang. gastric flu), choć jej przyczyną nie jest właściwy wirus grypy. Objawom ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, silna biegunka) towarzyszy zwykle gorączka. Wirusy te szerzą się drogą pokarmową, w ich rozprzestrzenianiu dużą rolę odgrywa brak podstawowej higieny, mycia rąk, przygotowywania posiłków w odpowiednich warunkach, etc. Leczenie takiego zapalenia jelit polega na niedopuszczeniu do odwodnienia. Oprócz tego stosuje się leki będące antagonistami dopaminy w celu zapobiegania wymiotom oraz leki przeciwbiegunkowe, jest to jednak leczenie objawowe. Organizm zwykle sam zwalcza wirusa w ciągu kilku dni. Najczęstszym powikłaniem wirusowego zapalenia przewodu pokarmowego jest odwodnienie. U 1% chorych dochodzi do zespołu Reitera (zapalenie spojówek i/lub tęczówki, zapalenie cewki moczowej i zapalenie stawów, występujące po zapaleniu jelita lub cewki moczowej). Rzadziej przyczyną ostrych stanów zapalnych jelit są bakterie. Przeważają tu bakterie z rodzaju Salmonella, Shigella i chorobotwórcze szczepy E. coli. Zakażenie związane jest z namnażaniem się bakterii w pożywieniu lub wodzie w temperaturze pokojowej. W przeciwieństwie do zapaleń o podłożu wirusowym, zapalenia bakteryjne jelit występują głównie latem, co się wiąże z narażeniem żywności na działanie wysokich temperatur w razie jej nieprawidłowego przechowywania. Ważną grupą zapaleń jelit są salmonellozy. Są to zakażenia spowodowane przez bakterie Salmonella inne niż S. typhi i S. paratyphi. Oprócz ostrej biegunki, wywoływać mogą one miejscowe ropnie, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie kości lub zapalenie wsierdzia. Mogą również przebiegać zupełnie bezobjawowo. Zakażenie następuje zwykle poprzez żywność - przede wszystkim jajka i mięso drobiowe. Objawy pojawiają się zwykle po 24-48 godzinach od zakażenia. Są to gwałtowne bóle brzucha, biegunka i wymioty. Chorobę rozpoznaje się na podstawie izolacji bakterii z krwi, stolca oraz płynów ustrojowych. Leczenie jest głównie objawowe, polega na uzupełnianiu płynów i elektrolitów. Można też podawać leki hamujące skurcze jelit, eliminujące tym samym biegunkę. W niektórych przypadkach (ale nie zawsze!) trzeba podawać antybiotyk. Jeśli wystąpią poważne powikłania, leczenie polega na stosowaniu antybiotyków, ewentualnie usuwaniu (drenażu) ropni lub wycięciu (resekcji) zakażonych tkanek. Zapalenie jelita grubego może wywoływać bóle brzucha Specyficzną formą bakteryjnego zapalenia jelit i przewodu pokarmowego jest wśród osób podróżujących do krajów egzotycznych tzw. biegunka podróżnych (ang. travellers’ diarrhea). Potocznie nazywana jest zemstą faraona bądź zemstą Montezumy. Jest to ostre zapalenie jelit, przeważnie chorobotwórczymi bakteriami rodzaju E. coli, rzadziej znaczenie ma czynnik wirusowy lub mieszany. Choroba ta wiąże się ze słabszym przestrzeganiem zasad higieny w krajach rozwijających się, gdzie organizmy osób z państw rozwiniętych, nieprzyzwyczajone do bogatej flory bakteryjnej, nie radzą sobie ze zwalczaniem jej i dochodzi do objawów zatrucia pokarmowego. Choroba zwykle ustępuje w ciągu kilku dni. Najczęstszym powikłaniem jest odwodnienie. W ciężkich przypadkach, związanych z obniżoną odpornością, może przejść w sepsę. 4. Leczenie zapalenia jelit Zakaźne zapalenia jelit charakteryzują się ostrym przebiegiem i gwałtownym narastaniem objawów, w tym biegunki i wymiotów, które prowadzą do szybkiego odwodnienia organizmu. W latach siedemdziesiątych wprowadzono powszechnie do leczenia biegunek o ciężkim przebiegu doustną terapię nawadniającą (ang. Oral Rehydration Therapy, ORT). Spowodowało to spadek śmiertelności spowodowanej stanami zapalnymi przewodu pokarmowego o ponad połowę wśród dzieci w krajach rozwijających się. Jest to podstawowa terapia we wszelkich wirusowych i bakteryjnych ostrych zapaleniach przewodu pokarmowego i jelit. Choremu podaje się wodny roztwór zawierający sód, potas, kwas węglowy oraz węglowodany proste (glukoza lub sacharoza). Wchłanianie glukozy jest w organizmie sprzężone z wchłanianiem elektrolitów, dlatego zawarcie w płynie cukrów jest kluczowe dla efektywnego dostarczania jonów sodu i potasu, które są gwałtownie wypłukiwane z organizmu w przebiegu zatrucia. Przy lekkim odwodnieniu wystarczy leczenie w warunkach domowych, choremu należy zapewnić spokój, nie wystawiać na działanie wysokich temperatur, wysiłku fizycznego, stresu, etc. W ciężkich wypadkach niezbędna jest hospitalizacja, choremu podaje się płyny dożylnie, uwzględniając zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. 5. Choroby jelit o podłożu immunologicznym Zapalenia jelit o podłożu immunologicznym występują wskutek nieprawidłowej odpowiedzi śluzówki jelita na kontakt z zasadniczo nieszkodliwymi antygenami. U osób z określonymi predyspozycjami genetycznymi może to powodować nadmierną odpowiedź immunologiczną prowadzącą do zapalenia jelit. Wyróżniamy dwa schorzenia tego typu: Choroba Leśniowskiego-Crohna Choroba Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn’s disease) to zapalenie błon śluzowych jelit. Zazwyczaj ogranicza się do jelita krętego, ale stan zapalny może objąć cały przewód pokarmowy – od jamy ustnej po odbyt. Cechą charakterystyczną są odcinki przewodu pokarmowego objęte stanem zapalnym, poprzedzielane odcinkami zdrowymi. Na jej rozwój wpływają czynniki genetyczne i środowiskowe. Choroba ma przewlekły przebieg. W części przypadków obserwuje się naprzemienne okresy zaostrzeń i remisji, a w innych stałe zapalenie, powodujące znaczne osłabienie i utrudniające prowadzenie normalnego życia. Choroba Leśniowskiego-Crohna objawia się bólami brzucha (zazwyczaj po śniadaniu), biegunką, zaburzeniami łaknienia, gorączką, krwistymi stolcami; dolegliwość ta może powodować powstanie ropni, owrzodzeń i przetok oraz wtórne zakażenie ściany jelita. Nie istnieje skuteczne, przyczynowe leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna. Stosuje się kortykosteroidy i leki immunosupresyjne, które powodują nieraz remisję stanu zapalnego. Chorym zaleca się zmianę stylu życia, regularne odżywianie, zaprzestanie palenia tytoniu i picia alkoholu. Chorzy powinni unikać wszelkich infekcji, niesteroidowych leków przeciwzapalnych, silnych emocji, które mogą zaostrzać przebieg choroby. Ważnym elementem leczenia jest prawidłowe odżywienie pacjenta, które może wymagać diet elementarnych i polimerowych, a nawet całkowitego żywienia pozajelitowego. Odpowiednie żywienie nie tylko może prowadzić do remisji choroby, ale również zapobiec ewentualnemu niedożywieniu osoby dotkniętej chorobą. Czasem w przebiegu choroby dochodzi do powstania niedrożności jelita lub obfitego krwotoku, które to sytuacje wymagają pilnego leczenia operacyjnego. Przy takim zapaleniu wykonuje się chirurgiczne resekcje fragmentów jelita cienkiego lub poszerzenia światła jelita cienkiego. Jeżeli krwotok lub ciężkie owrzodzenie wystąpią w jelicie grubym, wykonuje się usunięcie określonego fragmentu jelita i zespolenie części względnie zdrowych. W niektórych wypadkach niezbędne jest nawet usunięcie całego jelita grubego i odbytnicy oraz utworzenie ileostomii, czyli wyprowadzenie jelita cienkiego na powierzchnię brzucha. Oprócz zwężenia światła jelit i krwotoków, częstym powikłaniem choroby Leśniowskiego-Crohna jest tworzenie się przetok pomiędzy elementami przewodu pokarmowego, ale również z jelit do innych narządów (pęcherz moczowy, pochwa). Przetoki obserwuje się nawet u 40% chorych. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, łac. colitis ulcerosa, ang. ulcerative colitis) – dotyczy głównie końcowego odcinka jelita grubego. Jest to rozlane, nieswoiste zapalenie błony śluzowej, mogące prowadzić do powstania owrzodzeń. Takie zapalenie jelita najczęściej występuje w krajach rozwiniętych (możliwe, że jest to wyłącznie skutek słabszej diagnostyki w krajach rozwijających się), u ludzi rasy białej, w młodym wieku. Jest to choroba przewlekła, której objawy występują w tzw. rzutach przedzielonych okresami remisji. Podobnie jak w chorobie Leśniowskiego-Crohna, etiologia jest nieznana. Uważa się, że występuje zespół genów stanowiący o większej podatności na zachorowanie. Zarejestrowano przypadki rodzinnego występowania tej choroby oraz wytypowano pewne geny podejrzewane o powodowanie takiej skłonności. Podejrzewa się również, że zaburzenia w strukturze flory bakteryjnej jelita grubego mają wpływ na rozwój tego zapalenia jelit, choć kierunek związku przyczynowego nie jest do końca jasny – możliwe, że to choroba powoduje zmiany w strukturze obecnych w jelicie bakterii. Zaobserwowano jednak, że osoby z wyciętym wyrostkiem robaczkowym znacznie rzadziej zapadają na wrzodziejące zapalenie jelita grubego, co może mieć związek z wpływem bakterii na rozwój choroby. Do rozwoju choroby przyczyniać się może niehigieniczny styl życia, palenie tytoniu, picie alkoholu oraz silny stres. Zwykle pierwszymi objawami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są biegunka i domieszka świeżej krwi w kale. W niektórych przypadkach aktywnego zapalenia chory może wypróżniać się nawet co godzinę ze znaczną ilością krwi. Jeśli choroba jest ograniczona do odbytnicy i nie obejmuje okrężnicy, to rytm wypróżnień nie musi być zachwiany, a nawet może dochodzić do zaparć (zatwardzeń), jedynym objawem może pozostawać wtedy krew w stolcu. Większość chorych jest w dobrym stanie ogólnym, w cięższych przypadkach dochodzi do osłabienia organizmu, utraty masy ciała, a nawet mogą pojawić się objawy odwodnienia, gorączka, tachykardia, obrzęki, bolesność uciskowa jamy brzusznej. W badaniu morfologicznym stwierdza się cechy stanu zapalnego: leukocytozę, nadpłytkowość oraz podwyższony OB. W porównaniu do choroby Leśniowskiego-Crohna, w przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego występuje wyższe ryzyko rozwoju w kierunku raka oraz perforacji jelitowej. Natomiast ogólny stan zdrowia chorych na WZJG jest lepszy, choroba nie prowadzi do takiego wyniszczenia organizmu, a oczekiwany dalszy czas życia nie odbiega od populacji generalnej. Znacznie rzadziej dochodzi też do zwężenia światła jelita blokującego jego drożność oraz do samoistnego powstawania przetok. Częstsze są natomiast krwawienia. Celiaka (choroba trzewna) Innym rodzajem przewlekłego stanu zapalnego jelit jest celiakia (ang. celiac disease). Jest to przewlekła choroba, w przebiegu której dochodzi do zapalenia jelit w odpowiedzi na obecność glutenu, czyli białka obecnego w większości spożywanych zbóż (pszenica, żyto, pszenżyto, jęczmień). Zachorowanie na celiakię wiąże się z predyspozycjami genetycznymi. Celiakia wykazuje tendencję do współwystępowania z niektórymi innymi chorobami o podłożu immunologicznym, jak autoimmunologiczne choroby tarczycy, oraz zespołami wad genetycznych (zespół Downa, Turnera, Williamsa). Zapalenie jelita, jakim jest celiakia objawia się silnymi zaburzeniami trawienia w odpowiedzi na spożycie pokarmu zawierającego gluten. Może dochodzić także do objawów skórnych – opryszczkowego zapalenia skóry, niedokrwistości, objawów neurologicznych (padaczka, migrena, depresja, ataksja) oraz zaburzeń rozwoju u dzieci (opóźnione dojrzewanie, niższy wzrost). Celiakii nie należy lekceważyć. Poza tym, że niestosowanie diety prowadzi do pogorszenia samopoczucia i gorszego rozwoju, nieleczona choroba może też niestety prowadzić do ciężkich powikłań, jak chłoniak jelita cienkiego, który jest groźnym nowotworem złośliwym, rak przełyku, jelita cienkiego czy gardła, lub progresji w kierunku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego – wtedy objawy zapalne nie ustępują nawet po wprowadzeniu diety bezglutenowej. Leczenie tego zapalenia jelita sprowadza się do wprowadzenia diety pozbawionej glutenu, a więc pokarmów pochodzących z pszenicy, jęczmienia i żyta. Pewne kontrowersje wzbudzają produkty wytworzone z owsa. Sam owies nie zawiera bowiem glutenu, natomiast zwykle w uprawach owsa występują niewielkie domieszki innych zbóż, przez co mąka owsiana nie jest zupełnie wolna od tego białka. Po wprowadzeniu diety bezglutenowej, objawy powinny ustąpić w ciągu kilkunastu dni. 6. Profilaktyka jelit W życiu codziennym, aby nie chorować na zapalenia jelit, należy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Przede wszystkim nie spożywać pokarmów niewiadomego pochodzenia, przechowywanych w niewłaściwych warunkach, a w żadnym wypadku pokarmów wyraźnie zepsutych, brzydko pachnących. Szczególną uwagę należy zwracać na jedzenie spożywane w lokalach gastronomicznych, zwłaszcza tych sezonowych, w kurortach wczasowych, nieposiadających ustalonej marki. Naszą uwagę powinny zwracać potrawy silnie przyprawione, gdzie pod smakiem ostrych ziół ukrywać się może zepsuty produkt. Takie sytuacje zdarzają się szczególnie podczas wyjazdów do krajów egzotycznych. U małych dzieci zaleca się stosowanie szczepień przeciwko rotawirusom, które podawane są w formie doustnej w ciągu pierwszych miesięcy życia. Chronią one dzieci w pierwszych latach życia z dużą skutecznością, będąc jednocześnie dość bezpiecznymi szczepionkami. Szczególną uwagę do higieny odżywiania powinny przykładać osoby wyjeżdżające do egzotycznych krajów, gdzie podejście do higieny w kuchni może nieco odbiegać od naszych standardów. Z tego punktu widzenia szczególnie złą sławą cieszą się potrawy serwowane w niektórych krajach afrykańskich, Indiach i Azji Południowo-Wschodniej. W podróży zapalenie jelit może być szczególnie uciążliwe, a w tropikalnym klimacie szybko doprowadzić do odwodnienia. PYTANIA I ODPOWIEDZI EKSPERTÓW NA TEN TEMAT Zobacz także odpowiedzi na pytania innych osób, które miały do czynienia z tym problemem: Bóle głowy, stawów i brzucha a stan zapalny jelit - odpowiada lek. Małgorzata Horbaczewska Stan zapalny jelita grubego - odpowiada lek. Magdalena Pikul Stan zapalny z metaplazją jelitową - co to takiego? - odpowiada lek. Tomasz Stawski Alergia na histaminę a przewlekły stan zapalny jelita grubego - odpowiada lek. Paweł Baljon Wrzodziejące zapalenie jelita grubego - odpowiada dr n. med. Wojciech Kawiorski Eksperci odpowiedzieli także na inne pytania dotyczące tego tematu - pełną listę znajdziesz tutaj. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy IBD u psa inaczej znane jako choroba zapalenia jelit to ogólny termin, który opisuje objawy przewlekłych chorób zapalnych. Objawy, które mogą świadczyć o schorzeniu to biegunka, czasem występująca z domieszką krwi, bolesność brzucha, spadek masy ciała zwierzęcia, brak apetytu a nawet temperatura i złe IBD u psaU podłoża zapalenia jelit u psa może leżeć wiele czynników, do których zaliczymy: podłoże genetyczne nieodpowiednie żywienieWybierając dla swojego psa karmę zwróć uwagę na jej skład. Karmy często zawierają produkty, których zwierzę po prostu nie przyswoi. Warto wystrzegać się dodatku zbóż, sztucznych konserwantów i barwników, mączki mięsnej czymkolwiek ona jest, oraz mięsnych odpadów pochodzenia zwierzęcego nadwrażliwość na lekiNiekiedy psi organizm chcąc wydalić “substancje trujące” zawarte w lekach, może dawać objawy podobne do IBD. Warto również zwrócić uwagę, czy leki nie osłabiają naturalnej flory bakteryjnej jelit co prowadzi do rozrostu grzybów Candida, które z kolei wydzielają toksyny zakłócając prawidłowe trawienie pokarmu wszelakie infekcje W początkowej fazie IBD spotkałam się z tym, że lekarz do którego trafiliśmy jako pierwszego starał się leczyć infekcję, którą wywołują bakterie i wirusy odpowiedzialne za powstawanie chorób zapalnych jelit. Leczenie niestety okazało się mało skuteczne i w naszym przypadku trzeba było drążyć temat dalej.. Niestety podobne żyjątka do tych od infekcji, mogą również być odpowiedzialne za objawy IBD u psa. Jak to było u nas?Pierwszymi objawami u Pedra była nasilająca się krwista biegunka. Jak już wspomniałam wcześniej, leczenie podejrzanej infekcji nie przyniosło zamierzonego efektu i cudem nie uzdrowiło naszego Łobuza. Nie znając przyczyny, byliśmy przerażeni co dzieje się z młodym, pozornie zdrowym psem. Seria badań rozwiała wątpliwości. IBD. WHAT? Czytając w internecie czarne scenariusze rodem z piekła nie wiedziałam jak dbać o psa z tym schorzeniem. Trafiliśmy do dobrego weterynarza, który bardzo szybko sprowadził moje fantazje i obawy na ziemię. Nauczyłam się obserwować po pierwsze nastrój i samopoczucie nowego członka rodziny i nie panikować bo to chyba podstawa każdej sytuacji 🙂Rozpoznanie i leczenie IBD Po wstępnym wywiadzie, braku efektów leczenia pod kątem infekcji lekarz może pobrać próbkę kału aby stwierdzić lub wykluczyć obecność pasożytów. (Zwykłe niezadbane zarobaczenie również potrafi dawać objawy podobne do IBD jak np. biegunka z krwią)Badanie krwi pomaga wykluczyć inne choroby. Dodatkowa diagnostyka to badanie USG, RTG, endoskopia i biopsja. Przeprowadzenie badań diagnostycznych jest ustalane w konkretnym przypadku, w zależności jak długo i z jakim natężeniem utrzymuje się biegunka, oraz jak wygląda samopoczucie badania pod kątem IBD W momencie pisania posta, Pedro jest na przełomie 9/10 mc. Do tej pory oprócz próbki kału, badania krwi oraz USG nie było potrzeby męczyć Łobuza resztą niekoniecznie przyjemnych badań. To wszystko pomogło w znalezieniu złotego środka, bez wykorzystania leków sterydowych, których wolę unikać jeżeli jest inna możliwość leczenie, a które jak słyszę od innych właścicieli są często podawane przy alergiach pokarmowych i objawach takich jak u nas. Dodatkowo unikam chemioterapeutyku o nazwie Metronidazol, którym inny doktor pod nieobecność naszego i z naszej głupoty podał Pedrowi. Czy jest to złoty środek na IBD? Niekoniecznie. Z naszego doświadczenia, podstawą leczenia IBD u psa jest odpowiednia dieta, która pomaga ustabilizować pracę jelit, oraz ograniczyć częstotliwość “napadów” choroby. U nas bardzo dobrze sprawdziła się karma Hills z/d. Dodatkowym wsparciem w leczeniu są probiotyki odpowiednie dla psów, które w naszym przypadku sprawdzają się z powodzeniem, oraz opisywana już na blogu spirulina wspomagająca pracę układu trawiennego psa. Okresowym dodatkiem i suplementacją może być kompleks witamin z grupy B pomocny przy zaburzeniach jelitowych. Dodatkowo unikamy wody kranowej, która szczególnie w miastach zawiera chlor oraz kamień. IBD u psa to przewrotna choroba, której nasilenie może spowodować przysłowiowy brudny patyk na spacerze rozregulowujący pracę jelit. Posiadając w domu zwierzę z tą przypadłością należy uzbroić się w cierpliwość, nie ulegać frustracji, która narasta kiedy zdajesz sobie sprawę, że leczenie nie jest jednorazowe. U nas w domu dbamy o to, żeby Pedro nie przysposobił sobie smakowitego kąska czy nie odkurzył podłogi po porannym croissant 😀 – przy tej łapczywej rasie początki i wypracowanie systemu “stop okruchom” nie jest łatwe 😀Dajmy na tyle ile to możliwe żyć normalnie swojemu psu, nie dajmy się zwariować jelitowym odchyleniom od normy, które są codziennością przy IBD kiedy widzimy, że zwierzak ma apetyt i energię. Ślemy z Pedrem dużo zdrówka dla Wszystkich czworonogów! Continue Reading Zespół jelita drażliwego u psów nie ma jednej wyraźnej przyczyny. Uważa się, że pojawia się w wyniku połączenia takich czynników jak dieta oraz stan umysłu jelita drażliwego u psów (IBS) to choroba, która dotyka naszych pupili podobnie jak i ludzi. To zaburzenie, które prowadzi między innymi do występowania bólu brzucha oraz zmian w ruchach się, że w niektórych regionach schorzenie to dotyka nawet 11,6% ludzi. W przypadku psów występuje ono z podobną częstotliwością. Weterynarze szacują, że IBS może pojawiać się u od 10 do 15% psów. Jeśli chcesz dowiedzieć się jak wykryć to zaburzenie oraz jak sobie z nim radzić, koniecznie przeczytaj dzisiejszy jelita drażliwego u psów (IBS) i jego przyczynyZespół jelita drażliwego to przewlekły stan zapalny błon śluzowych wyściełających jelita. Przyczyny tego zaburzenia w dużym stopniu nie są znane. Dlatego też na samym początku należy wykluczyć występowanie innych chorób u psa, między innymi wirusowego zakażenia przewodu pokarmowego, zapalenia okrężnicy, zapalenia trzustki oraz zakażenia weterynarz wykluczy ewentualne istnienie każdej z tych chorób, można zacząć podejrzewać występowanie IBS. Chociaż eksperci nie znają dokładnych przyczyn tego zaburzenia, to uważają, że może rozwijać się z powodu różnych czynników, w tym: Alergie na niektóre składniki obecne w diecie psa, Źle zbilansowana dieta, Czynniki psychologiczne, takie jak stres i niepokój, Reakcja niepożądana na określone białko obecne w diecie, Stan zapalny błony śluzowej żołądka pojawiający się w wyniku infekcji bakteryjnej. Należy zauważyć, że zespół jelita drażliwego u psów łączy się z przewlekłym stanem zapalnym jelit oraz uczuciem dyskomfortu. Jednak zazwyczaj nie łączą się one z żadnymi zaburzeniami gastrycznymi. Ten zespół, podobnie jak w przypadku ludzi, nie sprawia, że psy są bardziej narażone na rozwój innych najczęstszych objawów zespołu jelita drażliwego u psów zaliczamy przewlekłą oraz okazjonalną biegunkę wywodzącą się z jelita grubego. Poza tym bardzo widocznym objawem można zaobserwować również inne symptomy, takie jak: Naprzemienne epizody biegunki i zaparć, które przechodzą same z siebie, Obecność śluzu w stolcu, Mdłości i wymioty, Depresja i letarg, Utrata apetytu oraz wagi, jeśli choroba staje się przewlekła. Stowarzyszenia weterynaryjne twierdzą, że objawy różnią się w zależności od obszaru, który dotknęła choroba. Na przykład jeśli obejmuje głównie żołądek, częściej będzie dochodziło do mdłości i wymiotów. Z kolei, jeśli choroba dotyka bardziej jelito, to częstsze będzie występowanie epizodów biegunkowych. Mimo tego oba z tych objawów mogą występować i leczenieJak już zauważyliśmy wcześniej, diagnozę można postawić jedynie wykluczając inne ewentualne choroby, które pogarszają działanie układu pokarmowego chodzi o leczenie, to należy przede wszystkim podkreślić, że w każdym przypadku musi zostać dostosowane do częstotliwości pojawiania się objawów. U wielu psów można zmniejszyć częstotliwość występowania objawów klinicznych stosując diety bogate w błonnik, które muszą być również lekkostrawne. Twój weterynarz pomoże Ci zaplanować nowe menu dla Twojego epizody biegunki można leczyć stosując loperamid, lek, który zmienia ruchy jelit. Jeśli ból brzucha psa pogarsza jakość jego życia, można również rozważyć podawanie leków przeciwskurczowych, takich jak podkreślić, że dawki powinny być ustalone jedynie przez weterynarza. Podawanie psu leków bez lekarskiego nadzoru może skończyć się bardzo źle, ponieważ dawki stosowane w przypadku ludzi nigdy nie będą takie same jak dawki dla masz jakiekolwiek wątpliwości lub pytania, koniecznie szybko zabierz swojego pupila do i stałośćNiestety jest to przewlekła choroba, której nie można wyleczyć podając psu tabletki. Ponieważ nie ma jasnego bodźca, który ją wywołuje, to główne sposoby leczenia polegają na monitorowaniu tego, co pies je oraz wprowadzania zmian w jego diecie oraz rutynie, póki nie znajdzie się odpowiedniej kombinacji, która zmniejszy jego właściciel musisz wykazać się cierpliwością i zaakceptować fakt, że to schorzenie zapewne będzie ciągnęło się przez całe jego życie. Oczywiście nie oznacza to, że masz mniej przejmować się stanem swojego psiaka. Dbaj o niego i okazuj mu czułość, ponieważ Twój pies zrobiłby to samo dla może Cię zainteresować ...